Janine

Dat was in juni 2019. Maar van september tot februari geef ik erg veel onderwijs. Meestal bezoek ik ook nog een aantal congressen. Niet de periode waarin je je voortanden uit je mond laat slopen.  Eind februari van 2020 was het zover. Ik zag erg op tegen de operatie. Mijn ervaring met het trekken van tanden was er een van wrikken en trekken. Vier kiezen toen ik twaalf was, en toen mijn kaak te klein bleek voor al mijn tanden. Voor de beugel erin ging moesten er vier kiezen uit. In de loop van de jaren, nog twee verstandskiezen. In plaats van een gaatje vullen, gingen ze eruit op het moment dat ze problemen veroorzaakten.  En toen was er die ene kies, die opeens, tijdens het eten van een sateetje op een terras doormidden brak. De tandarts probeerde het restant te trekken, dat lukte niet helemaal, en toen naar de kaakchirurg die zonder verdoving het resterende deel uit mijn kaak viste.  Dit ging anders. Allereerst was er een goede verdoving, dat hielp. Daarna legde de paradontoloog mijn

En nog lukte het me om de beslissing nog een paar jaar uit te stellen.  De laatste druppel in de emmer viel tijdens een weekend weg met mijn jongste zoon in Berlijn. Op de tweede dag beet ik op zo'n lekker Duits broodje en krak. Weer had ik mijn facing in mijn hand.  De laatste keer dat ik hem liet terugplakken had de tandarts al gezegd dat het "tandje" wat er nog zat er echt niet goed meer uitzag. Nu zag ik het zelf ook. En, ik moest nog een dag, met zoon die niet van enge dingen houd, op stap door Berlijn. En een tand zonder facing, dat ziet er best eng uit.  Toen besloot ik dat het echt niet langer kon. Dat ik, zodra ik terug was in Nederland, een afspraak zou maken bij de tandarts om de facing terug te laten plakken, en met de paradontoloog om het traject tot vervanging van de voortanden in gang te zetten. 

Dus wachtte ik wel. Ondertussen wisselde ik van tandarts, want in de praktijk waar ik zat had ongeveer elk half jaar een andere tandarts. Elke keer weer het hele verhaal vertellen, want natuurlijk waren mijn voortanden en de "toestand" daarvan het eerste waar ze naar vroegen. Ergens rond mijn 18de was ik ook nog eens echt bang geworden voor tandartsbezoek. Ik ging al nooit met plezier, zoals de meeste mensen. Tijdens een reguliere controle constateerde mijn toenmalige tandarts (eentje met een mond vol met grote, porseleinen kronen) een gaatje in mijn verstandskies. Of hij die tand meteen maar even zou trekken. Ik stemde toe maar kreeg vervolgens een flinke paniekaanval in de stoel. Dat gevoel, en de angst voor een nieuwe paniekaanval nam ik de jaren daarna mee naar elke afspraak.   Ook mijn nieuwe tandarts constateerde dat mijn voortanden er niet echt fraai uitzagen. En dat die fistel, nu nog niet, maar op termijn wel, voor problemen zou kunnen zorgen. Een zesdelige brug was

Waarom niet gewoon een nieuwe facing toen er een stukje vanaf brak? Inmiddels was het gedonder met de wortels begonnen. Voordat ik de kroon en de facing op mijn voortanden kreeg, kreeg ik op beide tanden een wortelkanaalbehandeling.  Al een paar jaar voelde ik soms pijn, en een kloppend gevoel boven mijn voortanden, met name rechts. Rond mijn 30ste (gok ik) kreeg ik de eerste keer een fistel boven diezelfde voortand. die met de facing. Dus naar de kaakchirurg voor een wortelpunt resectie.  Na een paar jaar kwam de fistel terug. Maar inmiddels was er zoveel bot verdwenen boven de rechtervoortand, dat de kaakchirurg een tweede behandeling niet aandurfde.  Dat was de eerste keer dat de tandarts noemde dat mijn voortanden eruit zouden moeten. Zijn voorstel was een brug, waarbij aan elke kant twee tanden zouden dienen als pijlers voor een zesdelige brug.  Ik zat er niet echt op te wachten...

Ze kwamen terug. Beide beschadigd, beide met een dikke breuklijn.  Binnen een paar jaar begon de ene tand te verkleuren. Na wat pogingen die te bleken is die, rond mijn 18de vervangen door een kroon.  Een paar jaar later begon de ander ook. De techniek was inmiddels wat verder ontwikkelt en in plaats van een kroon, werd van die tand minder afgeslepen en er werd er een facing op geplaatst.  De kroon was mooi van vorm en voelde stevig. Helaas was wel vanaf het begin een donker randje te zien op de overgang van de kroon naar het tandvlees.  De facing was ... minder stevig. Waar ik met mijn kroon vol vertrouwen appels at, zat ik met die facing na een half jaar alweer bij de tandarts. Hij was er af gevallen. Dus geen appels meer.  In de jaren daarna viel hij er nog een paar keer af. Op een gegeven moment brak een stukje van de facing zelf, dat door de tandarts werd opgevuld met een vulling. Toch net een beetje anders van kleur van de facing.  Resultaat, twee verschillende voortanden. Qu

Ik was zeven of acht denk ik. De leeftijd waarop je je begint met het wisselen van je voortanden. Op het moment dat mijn "grote mensen voortanden" net in hun volle glorie zichtbaar waren.  Ik was met mijn jongere broertje en oudere neef aan het spelen op de oprit naast het huis van mijn opa en oma. Zo'n breed grintpad, met witte en grijze stenen.  We speelden met het onderstel van een oude kinderwagen. Een paar planken erop gelegd en toen was het een auto. Ik zat op de auto en mijn neefje duwde. En toen besloot hij plots te stoppen. Ik was niet voorbereid en kukelde met mijn gezicht vol op de grond. Op het grint dus.  Wat er daarna gebeurde weet ik niet meer. Mijn volgende herinnering is aan de tandartsstoel, met een vreemde tandarts die in mijn mond keek, en zoiets zei als, ik kan nu niets doen, afwachten of en hoe ze weer terug komen. Mijn voortanden, net verschenen, waren teruggeschoten in mijn kaak.